انسان مدنی بالطبع است و به زندگی اجتماعی تمایل دارد. اگر به هر دلیل، تنها و دور از جتماع بیفتد، دیری نخواهد پایید کهفشارهای روحی و روانی، وی را، یا به دامان اجتماع باز میگرداند و یا راهی ورطه جنونش میکند. بنابراین تأمین برخی از نیازها وخواستههای انسان و در نهایت رشد و شکوفایی بعضی از استعدادهای بالقوه آدمی، متوقف بر روابط اجتماعی خواهد بود. از طرفدیگر، تشکیل اجتماع، به معنای برقراری رابطه متقابل بین افراد آن جامعه است ؛ زیرا هویت واقعی یک اجتماع، چیزی جز همنمناسبتها و روابط بین افراد تشکیل دهنده ...